De avonturen van Alice

   De Soepschildpad zuchtte diep en droogde zijn ogen met de rug van een van zijn vinnen. Hij keek naar Alice en probeerde iets te zeggen, maar de snikken verstikten zijn stem. ‘Het lijkt wel of hij een graat in zijn keel heeft,’ zei de Griffioen en hij begon hem te schudden en op zijn rug te kloppen. Tenslotte kwam de stem van de Soepschildpad terug en terwijl de tranen langs zijn wangen biggelden, ging hij verder:

   The Mock Turtle sighed deeply, and drew the back of one flapper across his eyes. He looked at Alice, and tried to speak, but for a minute or two sobs choked his voice. 'Same as if he had a bone in his throat,' said the Gryphon: and it set to work shaking him and punching him in the back. At last the Mock Turtle recovered his voice, and, with tears running down his cheeks, he went on again:—

   ‘Je hebt misschien niet lang onder in de zee gewoond!’ (‘Daar heb ik nog nooit gewoond,’ zei Alice) - ‘en misschien ben je zelfs nog nooit op bezoek geweest bij een zeekrab -’ (Alice begon te zeggen: ‘Ik proefde eens -’, maar zij slikte het haastig weer in en zei: ‘Nee nooit’) - ‘dus heb je ook geen idee hoe heerlijk een zeekrab-quadrille is.’

   'You may not have lived much under the sea—' ('I haven't,' said Alice)—'and perhaps you were never even introduced to a lobster—' (Alice began to say 'I once tasted—' but checked herself hastily, and said 'No, never') '—so you can have no idea what a delightful thing a Lobster Quadrille is!'

   ‘Nee,’ zei Alice, ‘wat is dat voor een dans?’

   'No, indeed,' said Alice. 'What sort of a dance is it?'

   ‘Kijk,’ zei de Griffioen, ‘je gaat eerst in een rij op het strand staan -’

   'Why,' said the Gryphon, 'you first form into a line along the sea-shore—'

   ‘In twee rijen!’ schreeuwde de Soepschildpad, ‘zeehonden, schildpadden enzovoort en als je dan de kwallen hebt opgeruimd -’

   'Two lines!' cried the Mock Turtle. 'Seals, turtles, salmon, and so on; then, when you've cleared all the jelly-fish out of the way—'

   ‘Dat kost meestal veel tijd,’ onderbrak de Griffioen.

   'THAT generally takes some time,' interrupted the Gryphon.

   ‘Dan ga je twee aan twee naar voren -’

   '—you advance twice—'

   ‘Ieder met een zeekrab als dame,’ schreeuwde de Griffioen.

   'Each with a lobster as a partner!' cried the Gryphon.

   ‘Natuurlijk,’ zei de Soepschildpad, ‘en met zijn tweeën naar voren -’

   'Of course,' the Mock Turtle said: 'advance twice, set to partners—'

   ‘Changez de crabes en terug in dezelfde volgorde,’ vervolgde de Soepschildpad.

   '—change lobsters, and retire in same order,' continued the Gryphon.

   ‘- en dan, weet je,’ ging de Soepschildpad verder, ‘dan gooi je -’

   'Then, you know,' the Mock Turtle went on, 'you throw the—'

   ‘- de zeekrabben!’ riep de Griffioen en sprong in de lucht.

   'The lobsters!' shouted the Gryphon, with a bound into the air.

   ‘- zover als je kunt in zee -’.

   '—as far out to sea as you can—'

   ‘- je zwemt ze achterna!’ gilde de Griffioen.

   'Swim after them!' screamed the Gryphon.

   ‘ -maakt een buiteling in de zee!’ schreeuwde de Soepschildpad en maakte wilde capriolen.

   'Turn a somersault in the sea!' cried the Mock Turtle, capering wildly about.

   ‘- en weer: Changez de crabes!’ krijste de Griffioen.

   'Change lobsters again!' yelled the Gryphon at the top of its voice.

   ‘- en je gaat weer aan land en dat is de eerste figuur,’ zei de Soepschildpad. Zijnstem brak plotseling af en de twee beesten die als gekken in het rond hadden gedanst gingen heel treurig en stil weer zitten en keken Alice aan.

   'Back to land again, and that's all the first figure,' said the Mock Turtle, suddenly dropping his voice; and the two creatures, who had been jumping about like mad things all this time, sat down again very sadly and quietly, and looked at Alice.

   ‘Dat moet een heel leuke danszijn,’zei Alice schuchter.

   'It must be a very pretty dance,' said Alice timidly.

   ‘Wil je eens zien hoe het gaat?’ zei de Soepschildpad.

   'Would you like to see a little of it?' said the Mock Turtle.

   ‘Heel graag,’ zei Alice.

   'Very much indeed,' said Alice.

   ‘Laten we de eerste figuur eens proberen!’ zei de Soepschildpad, ‘het gaat best zonder zeekrabben, weet je. Wie zingt erbij?’

   'Come, let's try the first figure!' said the Mock Turtle to the Gryphon. 'We can do without lobsters, you know. Which shall sing?'

   ‘Jij,’ zei de Griffioen, ‘ik heb de woorden vergeten.’

   'Oh, YOU sing,' said the Gryphon. 'I've forgotten the words.'

   Toen begonnen ze plechtig om Alice heen te dansen. Zo nu en dan trapten ze haar op de tenen als ze te dicht bij haar kwamen en zij wuifden met hun voorpoten om de maat aan te geven, terwijl de Soepschildpad heel langzaam en treurig zong:

   So they began solemnly dancing round and round Alice, every now and then treading on her toes when they passed too close, and waving their forepaws to mark the time, while the Mock Turtle sang this, very slowly and sadly:—

‘Loopt u toch een beetje vlugger,’
    zei een witvis tot een slak,
 ‘Er zit een bruinvis op mijn hielen
    en die trapt me op mijn hak.

 '"Will you walk a little faster?"
    said a whiting to a snail.
  "There's a porpoise close behind us,
    and he's treading on my tail.

Kijk de zeekrab en de schildpad
   zwemmen samen naar de kant,
 En de anderen staan te wachten
   om te dansen op het strand.

 See how eagerly the lobsters
    and the turtles all advance!
  They are waiting on the shingle
    will you come and join the dance?

Danst u nu met me mee, danst u niet met me mee,
 Danst u nu met me mee, we dansen hand in hand,
 We dansen eerst naar voren, dan naar de andre kant,
 En we dansen hand in hand.’

 Will you, won't you, will you,
    won't you, will you join the dance?
  Will you, won't you, will you,
    won't you, won't you join the dance?

‘O het zal zo prettig wezen,
   u hebt werklijk geen idee,
 Want zij gooien u tenslotte
   als een zeekrab in de zee,’
 Maar de slak was 't te lang zwemmen
   en zij keek eens naar de kant,
 En zij dankt de witvis vriendlijk,
   maar zij danst niet op het strand.

 "You can really have no notion
    how delightful it will be
  When they take us up and throw us,
    with the lobsters, out to sea!"
  But the snail replied "Too far, too far!"
    and gave a look askance—
  Said he thanked the whiting kindly,
    but he would not join the dance.

Zij danst niet in de zee, zij danst niet met hem mee,
 Zij danst niet in de zee, zij danst niet hand in hand,
 Zij danst niet eerst naar voren, niet naar de andre kant,
 Zij danst niet hand in hand.

 Would not, could not, would not,
    could not, would not join the dance.
  Would not, could not, would not,
    could not, could not join the dance.

‘ Wat geeft het nu hoe ver het is,’
   zei de verliefde vis,
 ‘'k Weet zeker dat het andre strand
   nog heel wat verder is.
 Het Engelse is 't verste af
   en 't Franse aan deze kant,
 Neem uw gemak mijn lieve slak,
   maar dans met mij op 't strand.

 '"What matters it how far we go?"
    his scaly friend replied.
  "There is another shore, you know,
    upon the other side.
  The further off from England
    the nearer is to France—
  Then turn not pale, beloved snail,
    but come and join the dance.

Danst u nu met me mee, danst u niet met me mee,
 Danst u nu met me mee, we dansen hand in hand,
 We dansen eerst naar voren, dan naar de andre kant
 We dansen hand in hand.

 Will you, won't you, will you,
    won't you, will you join the dance?
  Will you, won't you, will you,
    won't you, won't you join the dance?"'

   ‘Dank u, 't is een heel interessante dans,’ zei Alice, die heel blij was dat het eindelijk uit was ‘en dat liedje over die witvis vind ik erg leuk!’

   'Thank you, it's a very interesting dance to watch,' said Alice, feeling very glad that it was over at last: 'and I do so like that curious song about the whiting!'

   ‘O ja die witvis,’ zei de Soepschildpad, ‘je kent hem natuurlijk -’

   'Oh, as to the whiting,' said the Mock Turtle, 'they—you've seen them, of course?'

   ‘Ja,’ zei Alice, ‘bij het eet-’ - ze slikte de woorden haastig in.

   'Yes,' said Alice, 'I've often seen them at dinn—' she checked herself hastily.

   ‘Nu,’ zei de Soepschildpad, ‘dan weet je ook hoe witvissen er uit zien.’

   'I don't know where Dinn may be,' said the Mock Turtle, 'but if you've seen them so often, of course you know what they're like.'

   ‘Zeker,’ zei Alice peinzend, ‘ze hebben hun staart in hun mond en ze zijn helemaal bedekt met paneermeel.’

   'I believe so,' Alice replied thoughtfully. 'They have their tails in their mouths—and they're all over crumbs.'

   ‘Dat is niet waar,’ zei de Soepschildpad, ‘dat paneermeel zou afspoelen in zee. Maar ze hebben inderdaad hun staart in hun mond en de reden daarvan is -’ Hier geeuwde de Soepschildpad en sloot zijn ogen. ‘Vertel jij het haar,’ zei hij tot de Griffioen.

   'You're wrong about the crumbs,' said the Mock Turtle: 'crumbs would all wash off in the sea. But they HAVE their tails in their mouths; and the reason is—' here the Mock Turtle yawned and shut his eyes.—'Tell her about the reason and all that,' he said to the Gryphon.

   ‘Ze wilden met de zeekrabben dansen. Ze werden in zee gegooid. Ze moesten een heel stuk vallen. Hun staarten kwamen in hun mond. Ze konden die er niet meer uit krijgen. Dat is alles.’

   'The reason is,' said the Gryphon, 'that they WOULD go with the lobsters to the dance. So they got thrown out to sea. So they had to fall a long way. So they got their tails fast in their mouths. So they couldn't get them out again. That's all.'

   ‘Dank u,’ zei Alice, ‘dat is heel interessant, ‘ik heb nog nooit zoveel over witvissen geweten.’

   'Thank you,' said Alice, 'it's very interesting. I never knew so much about a whiting before.'

   ‘Ik kan je nog veel meer vertellen als je wilt,’ zei de Griffioen, ‘weet je waarom zij “witvis” heten?’

   'I can tell you more than that, if you like,' said the Gryphon. 'Do you know why it's called a whiting?'

   ‘Daar heb ik nog nooit over nagedacht,’ zei Alice.

   'I never thought about it,' said Alice. 'Why?'

   ‘Zij poetsen de laarzen en schoenen,’ antwoordde de Griffioen heel plechtig.

   'IT DOES THE BOOTS AND SHOES.' the Gryphon replied very solemnly.

   Alice begreep dit niet. ‘Zij poetsen de laarzen en schoenen?’ herhaalde zij verwonderd.

   Alice was thoroughly puzzled. 'Does the boots and shoes!' she repeated in a wondering tone.

   ‘Als jij smerige schoenen hebt?’ zei de Griffioen, ‘hoe krijg je ze dan weer glanzend?’

   'Why, what are YOUR shoes done with?' said the Gryphon. 'I mean, what makes them so shiny?'

   Alice keek naar haar schoenen en dacht even na voor zij antwoordde: ‘Wel met schoensmeer denk ik.’

   Alice looked down at them, and considered a little before she gave her answer. 'They're done with blacking, I believe.'

   ‘Precies,’ zei de Griffioen met een diepe stem, ‘smeerschoenen poets je met schoensmeer, maar hier onder de zee zijn ze wit en de witvis is de vis die de schoenen wit. Snap je? - Maar vertel nu eens van jouw avonturen!’

   'Boots and shoes under the sea,' the Gryphon went on in a deep voice, 'are done with a whiting. Now you know.'

   'And what are they made of?' Alice asked in a tone of great curiosity.

   'Soles and eels, of course,' the Gryphon replied rather impatiently: 'any shrimp could have told you that.'

   'If I'd been the whiting,' said Alice, whose thoughts were still running on the song, 'I'd have said to the porpoise, "Keep back, please: we don't want YOU with us!"'

   'They were obliged to have him with them,' the Mock Turtle said: 'no wise fish would go anywhere without a porpoise.'

   'Wouldn't it really?' said Alice in a tone of great surprise.

   'Of course not,' said the Mock Turtle: 'why, if a fish came to ME, and told me he was going a journey, I should say "With what porpoise?"'

   'Don't you mean "purpose"?' said Alice.

   'I mean what I say,' the Mock Turtle replied in an offended tone. And the Gryphon added 'Come, let's hear some of YOUR adventures.'

   ‘Ik wil u die wel vertellen,’ zei Alice een beetje verlegen, ‘van vanmorgen af - die van gisteren hebben er niets mee te maken, toen was ik iemand anders.’

   'I could tell you my adventures—beginning from this morning,' said Alice a little timidly: 'but it's no use going back to yesterday, because I was a different person then.'

   ‘Verklaar dat eens nader,’ zei de Soepschildpad.

   'Explain all that,' said the Mock Turtle.

   ‘Nee, nee, eerst de avonturen,’ zei de Griffioen ongeduldig, ‘verklaringen duren zo verschrikkelijk lang.’

   'No, no! The adventures first,' said the Gryphon in an impatient tone: 'explanations take such a dreadful time.'

   Dus begon Alice haar avonturen te vertellen van de eerste keer af dat zij het Witte Konijn had gezien. In het begin was ze wel een beetje zenuwachtig, want de twee dieren zaten erg dicht bij haar, ieder aan een kant, en deden hun ogen en mond zo verschrikkelijk wijd open, maar onder het vertellen kwam ze meer op haar gemak. Haar toehoorders waren heel stil tot zij aan het ogenblik kwam dat zij Oud zijt gij Paai Witbol op moest zeggen en alle woorden veranderd waren. Toen zuchtte de Soepschildpad heel diep en zei: ‘Dat is heel merkwaardig.’

   So Alice began telling them her adventures from the time when she first saw the White Rabbit. She was a little nervous about it just at first, the two creatures got so close to her, one on each side, and opened their eyes and mouths so VERY wide, but she gained courage as she went on. Her listeners were perfectly quiet till she got to the part about her repeating 'YOU ARE OLD, FATHER WILLIAM,' to the Caterpillar, and the words all coming different, and then the Mock Turtle drew a long breath, and said 'That's very curious.'

   ‘Dat is zo merkwaardig als iets maar zijn kan,’ zei de Griffioen.

   'It's all about as curious as it can be,' said the Gryphon.

   ‘De woorden waren allemaal veranderd!’ herhaalde de Soepschildpad peinzend, ‘ik zou haar wel eens iets op horen willen zeggen. Zeg haar dat ze dat doet.’ Hij keek naar de Griffioen alsof die enig gezag had over Alice.

   'It all came different!' the Mock Turtle repeated thoughtfully. 'I should like to hear her try and repeat something now. Tell her to begin.' He looked at the Gryphon as if he thought it had some kind of authority over Alice.

   ‘Sta op en zeg 't Is de stem van de luilak op’ zei de Griffioen.

   'Stand up and repeat "'TIS THE VOICE OF THE SLUGGARD,"' said the Gryphon.

   ‘Die beesten doen niets dan commanderen en lessen op laten zeggen,’ dacht Alice, ‘ik kan net zo goed naar school gaan.’ Maar zij stond toch op en begon het versje op te zeggen. Alleen was haar hoofd zo vol van de Zeekrab dat zij amper wist wat ze zei en de woorden klonken dan ook weer heel vreemd.

   'How the creatures order one about, and make one repeat lessons!' thought Alice; 'I might as well be at school at once.' However, she got up, and began to repeat it, but her head was so full of the Lobster Quadrille, that she hardly knew what she was saying, and the words came very queer indeed:—

't Is de stem van de zeekrab. Hij zei ‘'k ben te gaar,
 Als jij me te bruin bakt, suiker in mijn haar.’
 Zoals een eend met zijn ooglid, trekt hij met zijn snuit
 Zijn knopen en zijn riem recht, zijn voortenen uit.
 Als het eb is en droog, is hij blij als een gaai
 En spreekt op minachtende toon van de haai,
 Maar als de vloed stijgt en de haaien zijn heen
 Sterft zijn stem in een bevend en klaaglijk geween.

  ''Tis the voice of the Lobster; I heard him declare,
   "You have baked me too brown, I must sugar my hair."
   As a duck with its eyelids, so he with his nose
   Trims his belt and his buttons, and turns out his toes.'
        [later editions continued as follows
   When the sands are all dry, he is gay as a lark,
   And will talk in contemptuous tones of the Shark,
   But, when the tide rises and sharks are around,
   His voice has a timid and tremulous sound.]

   ‘Dat is heel wat anders dan ik als kind leerde,’ zei de Griffioen.

   'That's different from what I used to say when I was a child,' said the Gryphon.

   ‘Ik heb het nog nooit gehoord,’ zei de Soepschildpad, ‘maar het lijkt me volkomen onzin.’

   'Well, I never heard it before,' said the Mock Turtle; 'but it sounds uncommon nonsense.'

   Alice zei niets, ze zat op de grond met haar gezicht in haar handen en vroeg zich af of de dingen wel ooit weer gewoon zouden worden.

   Alice said nothing; she had sat down with her face in her hands, wondering if anything would EVER happen in a natural way again.

   ‘Ik zou er wel eens een verklaring van willen horen,’ zei de Soepschildpad.

   'I should like to have it explained,' said the Mock Turtle.

   ‘Zij kan het niet verklaren,’ zei de Griffioen haastig, ‘ga verder met het volgende couplet.’

   'She can't explain it,' said the Gryphon hastily. 'Go on with the next verse.'

   ‘Maar die tenen?’ hield de Soepschildpad aan, ‘hoe kon hij die uittrekken met zijn snuit?’

   'But about his toes?' the Mock Turtle persisted. 'How COULD he turn them out with his nose, you know?'

   ‘'t Is de eerste pas bij het dansen,’ zei Alice, maar zij was helemaal in de war door dit alles en wou graag van het onderwerp afstappen.

   'It's the first position in dancing.' Alice said; but was dreadfully puzzled by the whole thing, and longed to change the subject.

   ‘Ga verder met het volgende couplet,’ zei de Griffioen weer, ‘het begint met de woorden Ik kwam langs zijn tuin. -’

   'Go on with the next verse,' the Gryphon repeated impatiently: 'it begins "I passed by his garden."'

   Alice dorst niet ongehoorzaam te zijn, hoewel zij wist dat het weer helemaal verkeerd zoulopen en zij ging met een bevende stem verder:

   Alice did not dare to disobey, though she felt sure it would all come wrong, and she went on in a trembling voice:—

Ik kwam langs zijn tuin en ik zag met één oog
 Hoe de panter de uil om een jachtbuit bedroog,
 De panter at vlees en pasteitjes en jus,
 En de uil was lakei en kreeg niets van 't menu.
 Maar hij vond het dan goed als een eerlijk besluit
 Dat zijn dienaar de lepel naar huis nam als buit.
 Zelf greep hij het mes en de vork met een snauw
 En besloot het banket -

  'I passed by his garden, and marked, with one eye,
   How the Owl and the Panther were sharing a pie—'
     [later editions continued as follows
   The Panther took pie-crust, and gravy, and meat,
   While the Owl had the dish as its share of the treat.
   When the pie was all finished, the Owl, as a boon,
   Was kindly permitted to pocket the spoon:
   While the Panther received knife and fork with a growl,
   And concluded the banquet—]

   ‘Wat heeft het voor zin om al die onzin op te zeggen,’ onderbrak de Soepschildpad, ‘als je het toch niet kunt verklaren? Het is verreweg de grootste dwaasheid, die ik ooit gehoord heb!’

   'What IS the use of repeating all that stuff,' the Mock Turtle interrupted, 'if you don't explain it as you go on? It's by far the most confusing thing I ever heard!'

   ‘Ik vind ook dat je beter op kunt houden,’ zei de Griffioen en Alice was daar heel blij om.

   'Yes, I think you'd better leave off,' said the Gryphon: and Alice was only too glad to do so.

   ‘Zullen we een andere figuur van de Zeekrabquadrille dansen?’ ging de Griffioen verder, ‘of wil je dat de Soepschildpad een lied voor je zingt?’

   'Shall we try another figure of the Lobster Quadrille?' the Gryphon went on. 'Or would you like the Mock Turtle to sing you a song?'

   ‘O een liedje alstublieft, als de Soepschildpad zo vriendelijk wil zijn,’ antwoordde Alice zo snel dat de Griffioen nogal beledigd zei: ‘Hm, over smaak valt niet te twisten. Zing Schildpadsoep voor haar, wil je?’

   'Oh, a song, please, if the Mock Turtle would be so kind,' Alice replied, so eagerly that the Gryphon said, in a rather offended tone, 'Hm! No accounting for tastes! Sing her "Turtle Soup," will you, old fellow?'

   De Soepschildpad zuchtte diep en begon met een stem die zo nu en dan verstikt werd in tranen dit lied te zingen:

   The Mock Turtle sighed deeply, and began, in a voice sometimes choked with sobs, to sing this:—

Heerlijke soep, graag mag ik u zien,
 Opgediend in de soepterrien!
 Wie komt niet als ik daarvoor roep?
 Soep voor het avondmaal, heerlijke soep!
 Soep voor het avondmaal, heerlijke soep!
 Heee - eeerlijke Soeoe - oeoep!
 Heee - eeerlijke Soeoe - oeoep!
 Soe-oep voor het a-a-avondmaal,
 Heerlijke, heerlijke Soep!

   'Beautiful Soup, so rich and green,
    Waiting in a hot tureen!
    Who for such dainties would not stoop?
    Soup of the evening, beautiful Soup!
    Soup of the evening, beautiful Soup!
      Beau—ootiful Soo—oop!
      Beau—ootiful Soo—oop!
    Soo—oop of the e—e—evening,
      Beautiful, beautiful Soup!

Heerlijke Soep! Wie geeft om vis,
 Vlees en wat er verder is?
 Wie geeft niet nog gaarne toe
 potten vol voedsel voor een bord Soep?
 Potten vol voedsel voor een bord Soep?
 Heee - eeerlijke Soeoe - oeoep!
 Heee - eeerlijke Soeoe - oeoep!
 Soe-oep voor het a-a-avondmaal,
 Heerlijke, heer LIJKE SOEP!

   'Beautiful Soup! Who cares for fish,
    Game, or any other dish?
    Who would not give all else for two
    Pennyworth only of beautiful Soup?
    Pennyworth only of beautiful Soup?
      Beau—ootiful Soo—oop!
      Beau—ootiful Soo—oop!
    Soo—oop of the e—e—evening,
      Beautiful, beauti—FUL SOUP!'

   ‘Nog eens het refrein!’ schreeuwde de Griffioen en de Soepschildpad was net opnieuw begonnen, toen zij in de verte hoorden roepen: ‘De rechtszitting begint.’

   'Chorus again!' cried the Gryphon, and the Mock Turtle had just begun to repeat it, when a cry of 'The trial's beginning!' was heard in the distance.

   ‘Kom mee,’ riep de Griffioen, greep Alice bij de hand en holde weg zonder het eind van het lied af te wachten.

   'Come on!' cried the Gryphon, and, taking Alice by the hand, it hurried off, without waiting for the end of the song.

   ‘Wat voor een rechtszitting?’ hijgde Alice terwijl zij meeholde. Maar de Griffioen antwoordde enkel: ‘Kom mee!’ en holde nog harder en het briesje dat hen volgde, droeg hun steeds vager de treurige woorden achterna:

   'What trial is it?' Alice panted as she ran; but the Gryphon only answered 'Come on!' and ran the faster, while more and more faintly came, carried on the breeze that followed them, the melancholy words:—

Soe-oep voor het a-a-avondmaal,
 Heerlijke, heerlijke Soep!

   'Soo—oop of the e—e—evening,
      Beautiful, beautiful Soup!'